Πτήσεις και προσγειώσεις...
Τρείς
μέρες σε ένα διεθνές συνέδριο για την αναπηρία και μάλιστα με το ελκυστικό θέμα
"Inclusive Communities for all" σε κάνουν να σκέφτεσαι
αλλιώς. Αρχίζεις και κάνεις μεγαλεπήβολα σχέδια, να σκέφτεσαι τι θα κάνεις μόλις θα γυρίσεις
πίσω, να εξετάζεις και να καταγράφεις σαν πρωτοετής φοιτητής.
Πιστεύεις
σε αυτές τις περιπτώσεις ότι μπορείς να
αλλάξεις τον κόσμο, ότι η κοινωνία μας, η μικρή και μεγάλη κοινότητα μπορεί να
αποκτήσουν χαρακτήρα ενταξιακό. Μέχρι που αρχίζεις και να συγκεκριμενοποιείς
την ιδέα του social inclusion
4 all…
Όμως δυστυχώς όταν
προσγειώνεσαι τα πράγματα είναι αλλιώς. Πολλές φορές μάλιστα όπως στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν
χρειάζεται ούτε καν να προσγειωθείς για να διαπιστώσεις ότι είμαστε ακόμη πολλά
βήματα μακριά από τα παραπάνω.
Σάββατο
απόγευμα στην πτήση από Φρανκφούρτη για Αθήνα, ανάμεσα στους επιβάτες ένας
νεαρός με βαριά νοητική υστέρηση ίσως και αυτισμό. Από το αεροδρόμιο έδειχνε ανήσυχος, λίγο
επιθετικός, λίγο με τάσεις φυγής. Η μητέρα και συνοδός του αγωνίζεται να τον
ηρεμήσει του υπόσχεται coca cola,
γλυκά και άλλα. Είναι και κείνη θυμωμένη, με την αναμονή, το γιο της, με όλους.
Φανερά κουρασμένη για να αντέξει ένα ταξίδι που άρχισε νωρίς το πρωί όπως
έλεγε.
Μέσα
στο αεροπλάνο κάθονται λίγο πιο πίσω από εμένα, στην αρχή είναι όλα καλά, όμως
μετά από λίγο ο ας τον πούμε Νίκο, αρχίζει στην αρχή να φωνάζει, μετά να
χειρονομεί και να είναι ανήσυχος. Στην αρχή οι τριγύρω
κοιτούν λίγο αμήχανα, λίγο με την λύπη που συνήθισα να τους βλέπω εδώ και
χρόνια όποτε δουν μια ομάδα μας στο δρόμο. Σε λίγο αρχίζουν να φανερώνουν τα
πραγματικά αισθήματά τους "… κα αεροσυνοδέ δεν έπρεπε να μπεί εδώ, δεν
είμαστε υποχρεωμένοι να τον ανεχόμαστε…", "… απαράδεκτο ας του έδιναν
φάρμακα να κοιμάται…." , "… είναι επικίνδυνος, αν ανοίξει την πόρτα
θα σκοτωθούμε όλοι…". Δίπλα μου κάθεται ένας γιατρός, περιμένω άλλη
αντιμετώπιση, γυρνά με βλέπει και συμπληρώνει στους προηγούμενους "άραγε
δεν υπάρχει νόμος που να απαγορεύει να ταξιδεύουν; Κυρίως αυτούς που δείχνουν…
" τον κοιτάζω λίγο ειρωνικά, πολύ
απογοητευμένα, όχι γιατρέ δεν υπάρχει νόμος του λέω….
Δυστυχώς γιατρέ, οι νόμοι που έχουμε δεν εμποδίζουν το
ταξίδι σε ρατσιστές, σε απάνθρωπους, σε
εν γένει "εαυτούληδες", Και το
άσχημο είναι πως ποτέ δεν θα τους
απαγορεύουν το ταξίδι γιατί αυτοί (δεν)
δείχνουν…
Και μετά
προσγειωθήκαμε.
