Learning disability on television

27 March 2008 Andrew Lee and Olivia Hill present Your News A groundbreaking pilot TV news programme made with and for people with a learning disability airs at the end of March. This Friday (28 March) the Your News pilot hits TV screens. Media Trust (which runs the Community Channel) and ITN have worked with Mencap to produce the test programme. Your News features accessible mainstream news, entertainment and reports on learning disability issues. Ofcom has funded the project, and the hope is that a funder will pay for a weekly series. The idea for Your News came from the 2005 BBC report ‘Not seen, not heard’. It found that less than 30% of people with a learning disability watch the news, compared with 83% of the general population. Many of those surveyed for the report said that news programmes contain too much jargon, lack context and are not always relevant to their lives. The pilot is co-presented by ITN’s Olivia Hill and Andrew Lee, director of People First. He says: “Filming Your News was exciting, enjoyable and nerve-wracking all at the same time. I think it could be a groundbreaking project to educate the media and public about the issues people with learning difficulties face.” To watch Your News ‘Your News’ will be shown on the Community Channel on Friday 28 March, as well as on the website before and after this date. The Community Channel is available on Sky channel 539, Virgin TV channel 233, Freeview channel 87, or at www.communitychannel.org You can give your feedback on the programme by visiting the website.

The campaign “Cultures on my street”

How many times have you walked down a street in your neighbourhood and wondered just how so many different people came to live together in this particular place? Everyone has a story. Now that the borders within Europe are fading, people from an even greater mix of cultures and backgrounds are coming together, mingling their voices in an ever growing dialogue of their unique stories and experiences.

The competition

As Europe grows together in its diversity, the European Commission challenges YOU to capture your vision of intercultural dialogue and share it with the world in the competition “Cultures on my street”. All European residents, regardless of age or origins, are invited to participate. It’s as easy as grabbing your camera and stepping outside the front door.

Your photo

Inspiration for the theme could be found in the fields of education, religion, migration, science, culture, minority groups or youth. And remember, there are no borders to your imagination, so feel free to explore the possibility of retouching and editing your photos, or making photo collages and montages.

Read more about How to Enter and the photo requirements

Voting and winning

Everyone who visits the official competition website has the chance to cast their vote for the photo they feel best captures the idea of Intercultural Dialogue. So after you’ve submitted your photos, tell all of your friends and family to check out your work ... and vote you to the top!

A jury made up of established artists, leaders on intercultural dialogue issues and representatives of the European Commission will also select three photographers, recognising the creativity and technical quality of the photos, as well as the photographers' ability to portray the theme of intercultural dialogue. The jury will review all submissions and select the winning entries at the end of June.

Read more on the Selection Process

The prizes

Your photos could be used in materials that will encourage people from different cultures across Europe to breakdown the barriers of communication and start a meaningful conversation. And did we mention that you could also win fabulous prizes?

εκδηλώσεις των ημερών

Προχθές απόγευμα, μέσα στο λεωφορείο, κάπου στην Αθήνα...!!!!!! (DEN EINAI ANEKDOTO!)

προχθές απόγευμα, μέσα στο λεωφορείο, κάπου στην Αθήνα...

Νεκρική σιγή αν και γεμάτο από κόσμο, μεταφέρει τους ταλαιπωρημένους από τη δουλειά Αθηναίους, αργά. Το ψιλόβροχο και τα κορναρίσματα, μάλλον χαλάνε τη διάθεση ασυνείδητα. Θέσεις πιασμένες, άνθρωποι όρθιοι, κουβέντα καμία.
Η όρθια ηλικιωμένη κυρία με το πλατινέ μαλλί και το ζωγραφισμένο από ρυτίδες και μπογιά πρόσωπο, παίρνει την απόφαση να εκδηλώσει τον αγενή και ρατσιστικό μονόλογο της. Δέκτης της ακραίας συμπεριφοράς της, ένας μετανάστης (πιθανότατα από τη Νιγηρία, κρίνοντας από το βαθύ σκούρο χρώμα του) του οποίου το δεύτερο «λάθος» -το πρώτο ήταν που ήρθε στην Ελλάδα- ήταν ότι είχε θέση και καθόταν. Με ένα «κόσμιο» λοιπόν τρόπο, η πρωταγωνίστρια της ιστορίας μας, του απευθύνει το λόγο.
- Σήκω να κάτσω!
- ...
- Ε, βέβαια! Αφού σας μαζέψαμε όλους εδώ, εμείς φταίμε!
- ...
- Κάνεις πως δεν ακούς? Τι δουλειά έχεις εδώ? Γέμισε ο τόπος από μαύρους και Αλβανούς! Σα δε ντρέπεστε λέω 'γω!
- ....

Είναι προφανές ότι η αδιαφορία που εισπράττει από τον Αφρικανό επιβάτη την εξοργίζει περισσότερο. Ο κόσμος παραμένει αδιάφορος μπροστά στη σκηνή και μόνο κάτι ψίθυροι από κάποιους που σχολιάζουν

το παραλήρημα της, προδίδουν μια ανεπαίσθητη αντίδραση.

Ξαφνικά μια θέση αδειάζει ως δια μαγείας, η οποία τυχαίνει να είναι αυτή
δίπλα από τον αλλοδαπό φίλο μας! Χωρίς δεύτερη σκέψη η ηλικιωμένη κυρία κάθεται ακριβώς δίπλα του και συνεχίζει ακάθεκτη να τον κοσμεί με διάφορα προσβλητικά επίθετα. Εκείνος δεν της δίνει καμιά απολύτως σημασία και την αφήνει να εκτίθεται με τον πιο απλό τρόπο.

Το γεγονός στο σημείο αυτό παίρνει μία εντελώς αναπάντεχη εξέλιξη και του
προσδίδει άλλο ενδιαφέρον. Δύο ελεγκτές που ανεβαίνουν στο «ξεχωριστό» αυτό λεωφορείο θα γίνουν άθελα τους πρωταγωνιστές και αυτοί, στην περίεργη -ως προς την κατάληξη της- αυτή ιστορία.

- Τα εισιτήρια σας παρακαλώ.

Μια κλασσική φράση που γεμίζει με άγχος τους λαθρεπιβάτες και κάνει τους υπόλοιπους να βάζουν το χέρι στη τσέπη τους, ψάχνοντας το «μαγικό χαρτάκι» που θα τους γλιτώσει από το να γίνουν το επίκεντρο στα μάτια των υπολοίπων.

Οι ελεγκτές ξεκινούν τη δουλειά τους από τα δύο άκρα του οχήματος,
δίνοντας χρόνο στους επιβάτες που κάθονται στη μέση να βρουν με την ησυχία τους το εισιτήριο ή να σκεφτούν μια καλή δικαιολογία (για αυτούς που δεν έχουν). Κάπου εκεί κάθονται και οι πρωταγωνιστές μας. Η ηλικιωμένη κυρία βγάζει με μιας το εισιτήριο από την άσχημη δερμάτινη τσάντα της και το κρατάει ψηλά λες και έκανε καμιά τρομερή ανακάλυψη! Χωρίς να το πολυσκεφτεί ο ακίνητος και αμίλητος -μέχρι εκείνη τη στιγμή- αλλοδαπός πρωταγωνιστής μας, βουτάει αστραπιαία το εισιτήριο της και το τρώει! Όλοι κοιτούν με έκπληξη αλλά και κρυφή ικανοποίηση. Ο επόμενος διάλογος μεταξύ του ελεγκτή και της κυρίας είναι όλα τα λεφτά.

- Το εισιτήριο σας παρακαλώ.
- Μου το'φαγε ο Μαύρος!!! (με λυγμούς)

Κάπου εδώ ο κόσμος ξεσπάει σε γέλια, ο ελεγκτής την περνάει για τρελή και το πρόστιμο πλέον έχει γραφτεί στο μπλοκάκι του...

Η ιστορία του Δημάρχου...

Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε μια πολύ άσχημη πόλη. Βία, εγκλήματα, κυκλοφοριακό, ατυχήματα, ναρκωτικά, βρωμιά και γκρίζοι δυστυχισμένοι πολίτες. Και δεν ήταν καμιά μικρή πόλη, είχε έξι μύρια κατοίκους που είχαν παραδοθεί εντελώς στην μαυρίλα. Ένα πρωί, ο διευθυντής του Πανεπιστημίου της πόλης που ήταν μαθηματικός και φιλόσοφος, εκεί που πήγαινε στη δουλειά του και βλέποντας την κατάντια της πόλης του, πήρε μια πολύ κουφή απόφαση. Δήλωσε την παραίτησή του στο Πανεπιστήμιο, λέγοντας πως ήθελε να διευρύνει την διδασκαλία του και στα έξι εκατομμύρια κατοίκους. Στους μαθητές του στο Πανεπιστήμιο, ο καθηγητής αυτός ήταν γνωστός για τους περίεργους τρόπους διδασκαλίας του. Για παράδειγμα, μια φορά που επικρατούσε χάβρα στο μάθημα, κατάφερε να επαναφέρει την τάξη κατεβάζοντας τα βρακιά του. Γενικά δηλαδή, εφεύρισκε αστείους και εντελώς ανορθόδοξους τρόπους για να πετυχαίνει το σκοπό του και περιέργως, πάντα τα κατάφερνε.

Για την προεκλογική καμπάνια του λοιπόν, φόρεσε μια στολή σούπερμαν, αυτοχρίστηκε "υπερπολίτης" και αμολύθηκε στους δρόμους βάζοντας ταυτόχρονα υποψηφιότητα για δήμαρχος. Έφερε πολύ γέλιο στον κόσμο αλλά επειδή όπως έλεγαν, είχε αρκετά ειλικρινή φάτσα, τον ψήφισαν. Ο καινούργιος δήμαρχος όμως δεν είχε καμία σχέση με τους προηγούμενους. Η πρώτη του κίνηση ήταν να προσλάβει 20 μίμους και να τους σκορπίσει στους δρόμους της πόλης. Η δουλειά τους ήταν να χλευάζουν όσους παραβίαζαν τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας. Σιγά, θα μου πείτε. Οι πολίτες όμως (που εννοείται στα τέτοια τους οι κανόνες οδικής συμπεριφοράς), άρχισαν να συμμορφώνονται γιατί αποδείχτηκε πως τους πείραζε πολύ περισσότερο η δημόσια κοροιδία, παρά τα πρόστιμα. Αμέσως μετά, βγήκε σε διάφορες τηλεοπτικές εκπομπές και έκανε ντους κατατσίτσιδος live, κλείνοντας την παροχή νερού ενώ σαπουνιζόταν, για να δείξει στους πολίτες πώς μπορούν να εξοικονομούν νερό. Και βουαλά! Η κατανάλωση νερού αμέσως έπεσε.

Όρισε Ημέρα Γυναίκας όπου οι άντρες θα φρόντιζαν τα παιδιά και οι γυναίκες θα έβγαιναν βόλτα στην πόλη. Αυτό, ήταν ανήκουστο γιατί η συγκεκριμένη πόλη ήταν πολύ επικίνδυνο μέρος τα βράδια, ενώ οι γυναίκες δεν έβγαιναν βόλτες σχεδόν ποτέ ως τότε. 700.000 γυναίκες γέμισαν τους δρόμους πανηγυρίζοντας ενώ ακόμη και o αρχηγός της αστυνομίας ήταν γυναίκα εκείνο το βράδι. Το καλύτερο; Μοίρασε στους πολίτες ταμπέλες με thumbs up και thumbs down για να επιδοκιμάζουν ή να αποδοκιμάζουν δημόσια τις πράξεις των συμπολιτών τους. Πράγμα φυσικά που δεν έχασαν την ευκαιρία να το ξεφτιλίσουν δεόντως αλλά όλως περιέργως, ειρηνικά. Το ομαδικό κράξιμο ήταν ό,τι έπρεπε τελικά.

Γενικώς σκαρφιζόταν αστείες ή περίεργες καμπάνιες για κάθε τί που ήθελε να πετύχει, όπως όταν ζήτησε να του τηλεφωνήσει (στο προσωπικό του γραφείο μάλιστα) όποιος πολίτης συναντούσε έστω κι έναν υποδειγματικό ταξιτζή. Σύντομα, 150 τηλεφωνήματα συντέλεσαν στο να δημιουργηθεί ομάδα ταξιτζίδων που ο δήμαρχος ονόμασε Ιππότες της Ζέβρας (αχαχχχ) και είχαν την προσωπική του υποστήριξη. Ίδρυσε επίσης ταμείο εθελοντικών φόρων για όσους ήθελαν να δώσουν παραπάνω χρήματα (!) στο δημοτικό ταμείο. Φυσικά και μάζεψε χρήματα. Τέλος, προσπαθώντας να δείξει πόσο σημαντική είναι η ανθρώπινη ζωή, ζωγράφισε αστέρια σε κάθε σημείο θανάτου από τροχαίο στην πόλη, πράγμα εξαιρετικά έξυπνο γιατί το αποτέλεσμα ήταν πανέμορφο αλλά και ιδιαίτερα σοκαριστικό.

Όχι, δεν είναι παραμύθι. Πρόκειται για τον Κολομβιανό Antanas Mockus, τον δήμαρχο της Μποκοτά το 1993. Μετά το πέρας της θητείας του, ο παράξενος αυτός δήμαρχος, ξεκίνησε διαλέξεις αναλύοντας τα συμπεράσματά του από το κοινωνικό του πείραμα. Ένα από τα συμπεράσματά του είναι πως η γνώση δίνει δύναμη αρκεί να καταφέρεις να τη μεταδώσεις μέσω της τέχνης, του χιούμορ και της δημιουργικότητας. Μόνο έτσι οι άνθρωποι αποδέχονται τις αλλαγές.

ενδιαφέρον...

Όλο και περισσότεροι Έλληνες οδηγοί ενημερώνονται από το Διαδίκτυο (μέσα από την ιστοσελίδα www.gasprice.gr) για την τιμή της βενζίνης και για το ποια είναι τα βενζινάδικα που... συμφέρουν. Εκφρά ζουν μάλιστα με αυτό τον τρόπο και την αντίδρασή τους για την «ανηφόρα» που έχει πάρει η τιμή της βενζίνης. Το site ανέβηκε στο Διαδίκτυο πριν από περίπου δύο χρόνια με το σλόγκαν «Η φθηνότερη βενζίνη στην περιοχή σου». Εμφανίζει τις φθηνότερες αλλά και τις ακριβότερες τιμές καυσίμων σε πανελλαδική εμβέλεια, ενώ υπάρχουν αναλυτικά στοιχεία και στατιστικά για μεγάλο αριθμό πρατηρίων. Όπως αναφέρεται στο site, πρόκειται για μια συμμετοχική προσπάθεια καταπολέμησης της ακρίβειας στον χώρο των καυσίμων. Οι ιντερνετικές επισκέψεις φτάνουν τις 4.000 μηνιαίως.
«Δημιουργήσαμε τη σελίδα για να διευκολύνουμε τους οδηγούς ώστε να μην ψάχνουν ώρες ολόκληρες για κάποιο φθηνό πρατήριο. Είναι, άλλωστε, κι αυτό ένα είδος αλληλεγγύης. Παράλληλα όμως θέλαμε να ενημερωθεί το κοινό για την τιμή και την ποιότητα, αλλά και να ευαισθητοποιηθεί ο πολίτης για την ακρίβεια», λέει ο κ Μπαρσούμ, μέλος της διαδικτυακής σελίδας. «Κατάσκοποι» των πρατηρίων είναι τα περίπου 800 μέλη του site, που ενημερώνουν τους υπεύθυνους για τις τιμές που συναντούν. «Οι φίλοι της ιστοσελίδας στέλνουν σχεδόν καθημερινά μέσω του Διαδικτύου τις τιμές που βλέπουν στα πρατήρια». Η λίστα με τις τιμές των πιο φθηνών αλλά και πιο ακριβών πρατηρίων, πάντως, ανανεώνεται κάθε εβδομάδα.

Dogs trained to aid autistic kids

It is estimated that more than 72,000 children aged between three and 10 have autism in the UK.

Now a campaign has been launched to raise £1m to provide specially trained dogs to help youngsters with the condition.

It is understood that the first child in mainland UK to receive one of the dogs was Joe from Dundee.

He was diagnosed with autism when he was two.

His mother, Paula Craik, said it was hard to cope.

She explained: "Joe was frustrated being in shops, noisy crowds, bright colours.

"He would get distressed and he would lash out."

"If you tried to hold his hand and walk down the street he refused, he didn't like the touch of your hand.

"He wanted to go another way and would bolt and you would have to run after him."

Ms Craik then heard about an organisation in Canada that had been successfully training dogs for youngsters with autism and was determined to find one for Joe.

She got in touch with the charity Support Dogs who agreed to help.

Before people wouldn't approach us, because I assume they thought he was a bad behaved child Paula Craik

However, Joe had to get used to being around dogs first, so once a week he went with his mother to Forfar Guide Dogs.

Then after many months of searching, Joe was introduced to Lacey and after almost a year of training the Labrador moved in with the family.

Joe, who is now five, is attached to Lacey's harness and the dog is trained to make sure he cannot run into dangerous situations.

The family is also now able to go to the shops and to doctors', dentist and hospital appointments without Joe having an episode.

Joe's vocabulary has also improved - before he would only say and understand about 10 words, now he is learning Spanish.

Ms Craik also believes people are more willing to talk to Joe now he has Lacey.

Safety skills

She said: "Before people wouldn't approach us, because I assume they thought he was a badly behaved child.

"Now people will come up and look at Joe and he'll look at them in the face.

"They'll ask him questions like 'What's your dog's name?' and say 'What a special dog you have' and he responds.

"It may be in gibberish and they can't understand what he's saying, but the fact that he's responding, that's all that matters."

Three-year-old Lacey is about to embark on further training which will see her learn extra safety skills.

She will learn how to stand in front of him and push him back if she detects that he is in danger.

'Best friend'

Ms Craik has said that having Lacey around has allowed them to have a life, whereas before they did not.

She added: "I want to thank Support Dogs for giving us hope for Joe's future.

"Before it was very uncertain what kind of future he might have, whereas now we have hopes that he could lead a fairly normal life.

"Lacey is Joe's best friend."

Story from BBC NEWS:

http://news.bbc.co.uk/go/pr/fr/-/2/hi/uk_news/scotland/tayside_and_central/7269727.stm

By Denise Glass
Published: 2008/02/29 08:13:09 GMT

NO-BODY - WHEN EVERYTHING I DO BECOMES A MIRROR OF WHO I AM!

Since June 2006, after seriously initiating my spiritual journey, my perception of the world and the significance of life changed deeply. During the last one year and half I’ve been strugling to put together my knowledge, my different perspectives and beliefs and all the dimensions of who I was, who I am and who I want to be.I’ve always felt that:
1º - To understand people I should listen to what they don’t say, or to what they might never be able to say.
2º- Only thro ugh material and emotional detachment I can feel free and safe.
3ª- Gestures reflect your deeper intentionsMy wisdom sounds like crazyness!I search for a way of integrating everything I’ve learned until today!I manage to reach inner peace and allow myself to see the best in every person.I manage to maintain this attitude.I’ve arrived to my inner center, to my essence.I structure my details, I embody my feelings and manage to reach the balance between thoughts and acts.A long path has led me to this precise precious moment.I have now the complete notion of my mission and to put it in practice.With my recent participation on F.L.Y – Facilitating Learning for youth Training Course in Czech Republic, I’ve discovered finally that everything I do became a mirror of who I am.
I was TOTALLY INVISIBLE and ABSOLUTELY PRESENT!I’ve felt a total plenitude of body-mind and spirit! I flied and felt the bearable lightness of my being!I reviewed myself through all persons there, I’ve found my posture in the way I face challenges, I let myself drowning in the tide of the good vibes.At the end of this experience I self assess:To be capable of focusing just on the positive, laughter has an absolutely astonishing creative potential.To be capable of framing my values, of developing a logic, of transforming my critical sense in understandable actions and behaviors in diverse ambiences and rhythms.
I’ve been NO-Body, and found out my VOICE and after all is SEXY! I intend to make it more audible!!!I’ll forever remember this wonderful feeling of self control, self-consciousness that led me to a pure feeling of FREEDOM and HAPPINESS!!!I found myself in the necessary state of mind to follow with my professional future. Very soon, more news about the House of Happiness – integrated education for sustainable lifestyles.

A special thanks to all FLIERS for your inspiration!
Postado por ana castanheira